Sezamie,
otwórz się! Podmuch rozgrzanego powietrza uderzył znienacka, tuż po
tym, jak opuściłem klimatyzowane wnętrze lotniska. Fala gorąca niemal
natychmiast przeszyła całe ciało. Żar lał się z nieba. Taksówka.
Kierowca, imigrant, jak niemal wszyscy, których napotkam w tej podróży, z
przejęciem opowiada o tym, jak wspaniałe życie wiedzie w tym mieście.
Zmęczony lotem, darmowymi napitkami i oszałamiającym upałem patrzę
obojętnym wzrokiem na krajobraz za szybą. Dubaj. Dżungla betonu, szkła i
stali. Ósmy cud świata. Oaza blichtru na środku pustyni. Fatamorgana.
Był sobie szejk, który miał wielkie marzenia. Królestwo, którym władał, było senną wioską na wybrzeżu Zatoki Perskiej, zamieszkaną przez rybaków, poławiaczy pereł i kupców, którzy cumowali swe łodzie w wątłym strumyku wijącym się przez wioskę. Szejk wychował się w domu oświetlanym przez lampy oliwne, do którego wodę trzeba było dowozić wozem z pobliskiej studni. Jako młody chłopiec widział biedę mieszkańców emiratu, którego miał zostać władcą. Ów szejk, Raszid ibn Sa'id al-Maktum, gdy w 1958 roku objął władzę, postanowił zmodernizować zarówno miejsce, jak i sposób życia mieszkańców emiratu. Klimat sprzyjał, szczególnie fakt odkrycia roponośnych zasobów w regionie. Pewnego pięknego dnia szejk pożyczył od innych kolegów szejków wiele milionów dolarów na rozwój swojego emiratu. Wszyscy myśleli, że szejk postradał zmysły, gdy wskutek jego rozkazów wąski strumyk wybagrowano na tyle, by mogły weń wpływać olbrzymie statki. Szejk na tym nie poprzestał. Nakazał zbudować ogromny port przeładunkowy, autostrady i magazyny. Miasto rosło niczym miraż. Gdy szejk zaniemógł, władzę przejął jego syn, Muhammad ibn Raszid al-Maktum i rozpędził megalomanię do kresu możliwości. Przekształcił wizję ojca w zalaną światłem dżunglę z betonu, szkła i stali, czyniąc ją krainą, gdzie jedynym ograniczeniem była fantazja sprawującego władzę. Aż nagle wszystko stanęło pod znakiem zapytania i zuchwałość emiratu została zatrzymana. Kryzys finansowy, który w 2008 roku rozlał się po rynkach finansowych całego świata, dotkliwie uderzył w marzenia szejków. Dubaj zamiast metropolis zyskał przydomek kryptopolis. Emirat był winny już nie miliony dolarów, lecz miliardy, licząc same zobowiązania bez odsetek. Przez wiele lat szejk nie chciał słyszeć o ryzyku budowy ogromnego miasta na środku pustyni. Niczym mantrę powtarzał, że „pieniądze są jak woda. Kiedy stoją w miejscu, robią się nieświeże". Jakby kłopotów było mało, Światowy Fundusz na Rzecz Przyrody WWF uznał Zjednoczone Emiraty Arabskie, na czele z Dubajem, za państwo, które pozostawia największy ślad ekologiczny w przeliczeniu na mieszkańca na świecie. Nad miastem zawisło widmo bankructwa. Czyżby oszałamiający sukces miał okazać się faktycznie fatamorganą? Na ratunek przybyli szejkowie z innych, bogatych w ropę emiratów. Paradoksalnie kryzys okazał się krokiem milowym w rozwoju Dubaju. Szejk Muhammad postanowił połączyć rozwój miasta z ekologią. Po rozrzutnych latach nieograniczonego boomu przyszedł czas na rozważne planowanie. Dźwigi ponownie rozpoczęły budowę, jednak koncepcja jest zgoła inna, wszystkie obecnie powstające budynki mają produkować więcej energii aniżeli zużywać. Do emiratu wrócił optymizm. Nic nie może przyćmić wielkości Dubaju. Sezamie, otwórz się!
Był sobie szejk, który miał wielkie marzenia. Królestwo, którym władał, było senną wioską na wybrzeżu Zatoki Perskiej, zamieszkaną przez rybaków, poławiaczy pereł i kupców, którzy cumowali swe łodzie w wątłym strumyku wijącym się przez wioskę. Szejk wychował się w domu oświetlanym przez lampy oliwne, do którego wodę trzeba było dowozić wozem z pobliskiej studni. Jako młody chłopiec widział biedę mieszkańców emiratu, którego miał zostać władcą. Ów szejk, Raszid ibn Sa'id al-Maktum, gdy w 1958 roku objął władzę, postanowił zmodernizować zarówno miejsce, jak i sposób życia mieszkańców emiratu. Klimat sprzyjał, szczególnie fakt odkrycia roponośnych zasobów w regionie. Pewnego pięknego dnia szejk pożyczył od innych kolegów szejków wiele milionów dolarów na rozwój swojego emiratu. Wszyscy myśleli, że szejk postradał zmysły, gdy wskutek jego rozkazów wąski strumyk wybagrowano na tyle, by mogły weń wpływać olbrzymie statki. Szejk na tym nie poprzestał. Nakazał zbudować ogromny port przeładunkowy, autostrady i magazyny. Miasto rosło niczym miraż. Gdy szejk zaniemógł, władzę przejął jego syn, Muhammad ibn Raszid al-Maktum i rozpędził megalomanię do kresu możliwości. Przekształcił wizję ojca w zalaną światłem dżunglę z betonu, szkła i stali, czyniąc ją krainą, gdzie jedynym ograniczeniem była fantazja sprawującego władzę. Aż nagle wszystko stanęło pod znakiem zapytania i zuchwałość emiratu została zatrzymana. Kryzys finansowy, który w 2008 roku rozlał się po rynkach finansowych całego świata, dotkliwie uderzył w marzenia szejków. Dubaj zamiast metropolis zyskał przydomek kryptopolis. Emirat był winny już nie miliony dolarów, lecz miliardy, licząc same zobowiązania bez odsetek. Przez wiele lat szejk nie chciał słyszeć o ryzyku budowy ogromnego miasta na środku pustyni. Niczym mantrę powtarzał, że „pieniądze są jak woda. Kiedy stoją w miejscu, robią się nieświeże". Jakby kłopotów było mało, Światowy Fundusz na Rzecz Przyrody WWF uznał Zjednoczone Emiraty Arabskie, na czele z Dubajem, za państwo, które pozostawia największy ślad ekologiczny w przeliczeniu na mieszkańca na świecie. Nad miastem zawisło widmo bankructwa. Czyżby oszałamiający sukces miał okazać się faktycznie fatamorganą? Na ratunek przybyli szejkowie z innych, bogatych w ropę emiratów. Paradoksalnie kryzys okazał się krokiem milowym w rozwoju Dubaju. Szejk Muhammad postanowił połączyć rozwój miasta z ekologią. Po rozrzutnych latach nieograniczonego boomu przyszedł czas na rozważne planowanie. Dźwigi ponownie rozpoczęły budowę, jednak koncepcja jest zgoła inna, wszystkie obecnie powstające budynki mają produkować więcej energii aniżeli zużywać. Do emiratu wrócił optymizm. Nic nie może przyćmić wielkości Dubaju. Sezamie, otwórz się!
